Η Μαρία είσαι
Με αφή και φως είσαι ό,τι ακριβώς είσαι Από νερά και αγήρατα ανθοφόρα είσαι Και τριγύρω σαλεύει ο μισός ορίζοντας που μυρίζει ό,τι είσαι Σε όλ’ αυτά που ονειρεύεσαι πως είναι ό,τι είσαι Σε μια μικρή αυλή μαζί με τα λευκά σεντόνια Και τα χιλιάδες χρόνια των Σόλων είσαι Που καψαλίζουν τη σελήνη Ενώ εσύ φαντάζεσαι πως είσαι ό,τι είσαι Ακούγοντας το γέλιο του πατέρα σου δίπλα στο τραπέζι Κάτω από την πορτοκαλιά μες την καρδιά του ξύλου είσαι Ναι είσαι Της Μόρφου η εύφορη γη το αείρροο πράσινο είσαι Όμμα και δάκρυ και τρέξιμο παιδιών στον κομματιασμένο κάμπο Και μέσα μου βαθιά αέρινο ποιείν είσαι κι` αιτία άστρων Είσαι ό,τι ακριβώς είσαι από την ίδια θάλασσα που κρατάς στο στόμα σου Είσαι ό,τι ακριβώς είσαι από το ίδιο πρωινό τ` Αυγούστου που κρατάς στο αίμα σου Το ίδιο κόκκινο φεγγάρι που είναι ό,τι ακριβώς είσαι και το κρατάς στο βλέμμα σου Το ίδιο ραγισμένο καλοκαίρι που είναι ό,τι ακριβώς είσαι και το κρατάς στο στήθος σου Τα ίδια ακριβώς υδροχαρή μελίσσια που είναι ό,τι ακριβώς είσαι Το ίδιο περιβόλι που σκάλιζε χαράματα ο παππούς σου είσαι Με βρόχινα νερά κρατώντας σφιχτά κρυμμένο το φανάρι που ήταν ό,τι ακριβώς είσαι Φως της τρυφερής σου σάρκας
Οι παγωμένες χώρες των νομάδων
Χωρίς μιαν άγρια θάλασσα ένα δρόμο να ρουφά την άβυσσο χωρίς ένα ξυράφι τρυφερό μια μουσική ελάχιστα φλύαρη πώς να σε συναντήσω Χωρίς χιόνι και φαρδειά χωράφια πέρα στ` αόρατα ποτάμια κατά πως σέρνεται η νύχτα χωρίς ψωμί μαύρο ψωμί σε αναμμένα δάχτυλα πώς να σε συναντήσω Χωρίς ένα κρύο φεγγάρι ένα σκυλί να χαϊδεύει το σκοτεινό κοπάδι χωρίς ένα αγέρωχο ναυάγιο μια αγρύπνια να ξεδιψά στο λυκόφως πώς να σε συναντήσω Χωρίς νησιά χωρίς πουλιά κι` αρμυρά φυτά στις φλέβες χωρίς νερό και δάκρυ κι` αγρούς με ζοφερές κερήθρες πώς να σε συναντήσω Χωρίς ένα σημαδεμένο ψέμα να κυκλοφορεί ελεύθερο ξερνώντας αίμα σε γερασμένα δόντια σημαδεμένο ψέμα χωρίς αιδώ πώς να σε συναντήσω Άνοιξε την αναθεματισμένη πόρτα Ο ουρανός δεν κρύβεται Φωλιάζει στο μυαλό σου
Φλόγα Σωμάτων
16 Αυγούστου 1949 Συνέσοβα, Μαίναλο Πήρα μάνα το γράμμα σου και καρτερώ Άφησα τον ερειπωμένο νερόμυλο Έφυγα στο βουνό Ψηλά στο μαύρο μάρμαρο Σ` αυτό το μακρινό σύμπαν Nεκρός ή μελλοθάνατος Συνήθισα μάνα την κόλαση Τους ανθρώπους π` αρχίζουν χωρίς να τολμούν Συνήθισα τις ενέδρες των χωροφυλάκων Στις κόγχες των βράχων Συνήθισα μάνα Ακόμα και το φεγγάρι Σε λάθος νύχτα Πήρα χαράματα το γράμμα σου Όπως έτρεχα ανάμεσα στα έλατα Μεμιάς η φύση έσω μου Σαν ώριμη λάμψη Ρίζα τρυφερή του ποταμού Νεκρός μες στα χαμόκλαδα Έτσι γράφει η εφημερίδα Δεν πρόλαβα μάνα το χιόνι Μήτε τον παγωμένο ιδρώτα των συντρόφων Όμως πρόλαβα μάνα το σώμα μου Με τυραννά η μυρωδιά του στην πλατεία
